As We Speak #23

Veel meer dan een As We Speak van tijd tot tijd lijkt er voorlopig niet in te zitten. Hoewel corona ons leven enigszins lam legt, lijkt het mijne toch constant druk-druk-druk te zijn. Niet helemaal onlogisch uiteraard met één week op twee een levendig vol huis en de andere week een kleine uk van bijna negen maanden.

De baby…

… is perfect. Mijn kind, schoon kind denken jullie wellicht. Maar dat is het niet. Hij is écht perfect. Waarom? Hij slaapt goed. Niet af en toe, maar élke nacht. Consequent. Al maanden. We leggen hem om 21 u in zijn bedje en we maken hem om 7 u wakker. Soms is hij al wakker. En dan brabbelt hij een beetje. Maar wenen doet hij dan niet. Heerlijk. Daarnaast is hij zelden ziek. Een vallingske ja, maar dat heeft hem niet belet om vrolijk te blijven en toch naar de crèche te kunnen gaan. En hij eet goed. En veel. We verbazen ons hoeveel groentepap er in zo’n klein kereltje kan. Hij lust het graag en hij eet proper. (Al zal dat wellicht veranderen als hij zelf lepel en vork vastneemt) Ik heb heel weinig met platte baby’s. Dat platte is er intussen gelukkig af. ’t Is een echt kindje aan het worden dat vlot kruipt, begint te brabbelen en veel lacht.

Corona…

…is iets waar we maar niet vanaf lijken te raken. En ik heb het er moeilijk mee. Met de manier waarop we alles gelaten aanvaarden. Met de avondklok. Met de vele – vaak slecht uitgelegde – regeltjes. Met het schijnbaar vergeten van sommige sectoren. Met dat selecte groepje virologen wiens kop ik echt niet meer kan zien. (Oh heerlijk de dag dat een viroloog gefotografeerd wordt terwijl hij of zij de coronaregels niet respecteert) Ik hoef niet tot 4 u ’s ochtends buiten rond te lopen, ik vind het niet erg om thuis te werken, ik heb er geen probleem mee om niet elke dag op café of restaurant te hangen. Maar ik vind het wél erg dat we het normaal vinden dat een bende politici en virologen dat voor ons lijkt te kunnen beslissen. Ik vind het wél erg dat we zinnen als “wanneer we weer mogen” standaard in de mond beginnen nemen. Maken jullie je geen zorgen over onze fundamentele rechten, onze vrijheid? Vreest niemand dat we daar kleine stukjes van voor altijd kwijt zullen zijn? Ik herinner me nog goed hoeveel ophef er na de aanslagen in Zaventem was omdat er een paar militairen op straat stonden. Waar is de verontwaardiging nu?

Dat betekent niet dat ik me niet aan de regels hou. Misschien niet 100 %, dat moet ik toegeven. Maar ik ken weinig mensen die dat wél doen. Om niet te zeggen geen. Laat ons pleiten voor gezond verstand. Want met verstand kom je al heel ver. Als iedereen bewust zou omgaan met de risico’s en gevaren, zouden die gekke regeltjes (ja, je mag mensen in je tuin ontvangen, maar er mag maar één iemand naar de WC gaan?!) helemaal niet nodig zijn.

“The code is more what you’d call ‘guidelines’ than actual rules.” – Hector Barbossa

Televisie…

… is geen dagelijkse bezigheid, maar ik heb toch weer enkele wekelijkse afspraken. Niets te zwaar, niets te intellectueel. Zondagavond is Coroner een vaste afspraak geworden en op maandag stem ik standaard af op Prodigal Son. Iets minder cliché dan heel wat series die ik eerder al op zondagavond volgde, maar twee leuke reeksen met toch een serieuze hoek af bij de hoofdpersonages. En de immer briljante Raymond Reddington is ook weer terug in The Blacklist. Fingers crossed dat ze die serie maar blijven verlengen…

Vakantie…

… is iets wat me nog heel ver weg lijkt. We zitten nu wel in de Paasvakantie en hoewel we vorig jaar hadden gezegd om er dan zeker eens tussenuit te gaan, was dat omwille van de vele regels nog altijd niet aan de orde. Dus wordt het vandaag een namiddagje Planckendael én gaan we eindelijk eens naar Chocolate Nation. Daarover schrijf ik ongetwijfeld wel een van mijn volgende stukjes. En laat ons hopen dat de volgende vakantie – de zomervakantie – toch fundamenteel anders zal zijn. Ik ben geen reiziger. Echt niet. Maar ook ik wil nu toch wel eens wat verder dan Brussel city. Deze zomer zou ik echt graag nog eens naar Italië gaan. Voor het lekker eten, de zon, de sfeer én familie. Tegen dan zal onze kleine Lars al één jaar zijn dus wordt het echt wel tijd dat hij zijn tante eindelijk eens leert kennen. (Of zij hem :-))

En jullie? Hoe gaat het daar?

Lars aan de muur

Bij veel vrienden staat het vol met foto’s en hangen er overal foto’s aan de muur van de kinderen, van vrienden en van familie. Bij mij thuis niet. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om mijn huis of appartement vol te zetten met foto’s van mezelf, mijn lief, mijn familie of vrienden. Nu ik intussen zelf een – al zeg ik het zelf – toch wel fotogeniek kind heb, komt de drang nog steeds niet boven. Ik vind het wel leuk om foto’s af te drukken, maar die hoef ik niet overal in huis tegen te komen. Gelukkig voelt mijn lief die behoefte ook niet, dus geen discussies op dat vlak in ons huis.

De voorbije jaren heb ik heel veel foto’s gemaakt, af en toe foto’s op Instagram of Facebook geplaatst, maar nooit iets afgedrukt. Af en toe had ik wel het idee om eens een fotoalbum te maken van een reis hier of een gebeurtenis daar, maar verder dan een idee is dat nooit gekomen. Te lui heet dat dan. En op een dag crasht je telefoon en ben je plots al je foto’s kwijt. Al gebeurd, maar toch niet enorm veel van geleerd. Laat dat een voornemen voor dit jaar zijn: van mooie momenten toch ook fysieke afdrukken maken.

De vraag van Drukwerknodig.nl of ik niet eens naar hun producten wilde kijken, kwam echt als geroepen. Omdat ik zo die goede voornemens meteen vorm kon geven én omdat mijn oma al heel lang aan het vragen was naar een foto van Lars. Wat bleek? Het was helemaal niet zo complex als ik vreesde en dankzij hen kon ik er écht iets moois van maken. (Met uiteraard ook wel wat lof voor Larsje zelf, want van een lelijk kindje kan je jammer genoeg geen mooie foto maken… ;-)) Wat was mijn oma blij toen ze een mooie, ingekaderde foto van haar achterkleinkind. (“ik zeg wel gewoon kleinkind hoor, anders is het zo ingewikkeld”) kreeg. Hij staat nu mooi tussen haar planten te pronken. En de lieve meter die bijna gaat verhuizen, kreeg er ook eentje. Als ze haar lievelingskind dan eens een paar dagen moet missen, heeft ze toch iets om naar te kijken… Het leerde me dat een foto van iemand die je graag ziet een prachtig cadeau is om te geven. (En dan vooral nog eens als het een mooi afgewerkt product is dat zo in de living kan geplaatst worden)

Ik doe niet zo veel samenwerkingen met mijn blog, maar deze vond ik om voor de hand liggende redenen wél heel leuk om te doen. Drukwerknodig.nl heeft trouwens nog heel wat leuke producten, zoals posters of roll-up banners. Neem zeker eens een kijkje!

Ben jij iemand die veel foto’s in huis heeft staan?

As We Speak #22

Wat vliegt de tijd ongelofelijk snel. Bij de vorige As We Speak zat ik nog met een bolle buik achter mijn laptop. Deze post typ ik met een jengelende baby naast mij. Hij heeft net gegeten, hij is dus blij, hij lacht en hij probeert zich verstaanbaar te maken. Dat lukt voorlopig nog niet, maar alles op zijn tijd. Hoe verging het jullie al die tijd?

Achter elke sterke vrouw…

Staat een nog sterkere man. De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen en dat heb ik vooral aan mijn fantastische lief te danken. Die eerste nachten? Dat deed hij. Dat eerste badje? Dat deed hij. De eerste pamper die overstroomde? Daar ontfermde hij zich over. En dan heb ik het nog niet over al die volgende keren bij al die dingen… Zonder hem waren de afgelopen maanden nooit zo vlot en gemakkelijk verlopen.

Corona…

Is nog altijd niet achter de rug. We leken er eventjes vanaf te gaan geraken, maar het kwam weer terug. Dubbel zo hard lijkt het wel. Ik ken nog altijd maar weinig mensen die het zelf hebben gehad. Ik ken ook weinig mensen die zich totaal niet aan de regels houden. Maar ik ken ook bitter mensen die zich 100 % aan de regels houden. En dat vind ik helemaal ok. Ik ben ervan overtuigd dat als iedereen zijn gezond verstand zou gebruiken, het allemaal zo’n vaart niet zou zijn gelopen. Maar ik ben er ook van overtuigd dat we ons niet zo strikt moeten opsluiten als sommige mensen wel eens lijken te geloven. Redelijkheid is altijd de beste guideline… Anyway, we zijn weer vertrokken voor een aantal weken in semi-lockdown. Sterkte allemaal.

Vinted…

Blijft echt mijn beste ontdekking van de afgelopen maanden. Amai, wat heb ik al geld bespaard. En ook weer geld uitgegeven aan dingen die ik eigenlijk niet nodig heb. Maar dat is niet zo erg, want die nieuwe botjes van Essentiel kosten op deze manier eigenlijk niks. En UGGS zijn absoluut hun geld niet waard, maar ze zitten wel lekker warm aan mijn voeten voor nog geen tien euro.

Lezen…

Komt er eindelijk weer eens van. Voor De Zondag schreef ik een stuk over het nieuwste boek van Elena Ferrante. Dus las ik uiteraard dat nieuwste boek. En dat beviel me wel. En zo kocht ik dan ook maar meteen de hele Napolitaanse reeks. En wow, wat werd ik daar meteen ingezogen. Een absolute aanrader. Misschien schrijf ik er binnenkort wel eens een apart stukje over. En ik liet me ook overhalen om aan de reeks van De Zeven Zussen te beginnen. Altijd een slecht idee in mijn geval, want ik kan natuurlijk niet stoppen na nummer 1. Ik zit intussen aan nummer 5 en ga ze nu maar allemaal lezen.

En hoe gaat dat met jullie intussen?

Françaises zonder bh

Ook in tijden van corona moeten kranten en andere nieuwsmedia gevuld worden. En net zoals in gewone tijden lees je ook nu af en toe over grappige of vreemde enquêtes. Groot was mijn verbazing bijvoorbeeld toen ik las dat meer en meer Françaises het dragen van een bh achterwege laten.

Vier procent van de vrouwen jonger dan 25 jaar droeg voor de lockdown geen bh. Tijdens de lockdown steeg dat percentage naar 20 procent en dat effect blijkt toch blijvend te zijn in die leeftijdscategorie. Nog steeds draagt 18 % niet dagelijks een bh. Ik begin stilaan een oude doos te worden, dus ik behoor niet meer tot die categorie. Maar ook bij vrouwen ouder dan 25 jaar stijgt het aandeel dat liever geen bh draagt.

Opmerkelijk en wat mij betreft ook onbegrijpelijk. Als belangrijkste reden gaven de meeste vrouwen het comfort aan. Excuseer? Een redenering die ik niet helemaal kan volgen. Een bh geeft volgens mij immers meer comfort. Erg appetijtelijk vind ik het niet, als ik twee borsten heen en weer zie schieten in een bh-loze outfit. Een bh houdt alles netjes op zijn plaats en als je er eentje van goede kwaliteit koopt, zit het ook helemaal niet ongemakkelijk. Integendeel. Je hebt er in allerlei soorten, materialen en kleuren. Ik hou wel van de bralette, een niet-voorgevormd, beugelloos topje dat goed te combineren is met gelijk welke outfit. Met een bralette voel je amper dat je een bh aanhebt, en toch blijft alles netjes zitten waar het moet. Ze zitten enorm comfortabel, al betwijfel ik wel dat je er als vrouw voor moet kiezen als je echt grote borsten hebt. Voor mij zit het echter helemaal perfect.

Ook seksualisering van de vrouwelijke boezem speelt blijkbaar mee. Persoonlijk kan ik daar ook niet helemaal volgen. Voor mij is een bh een kledingstuk dat deel uitmaakt van je hele outfit. Zonder is het niet helemaal af en als je verkeerd kiest, kan het je hele outfit verpesten. Er is wat mij betreft ook een groot verschil tussen een goede, lekker zittende bh dragen uit zelfliefde, of sexy lingerie die je niet alleen voor jezelf maar eventueel ook voor een ander draagt.

Dat de Françaises nu gezamenlijk hun bh naar de kast verwijzen, kan ik dus moeilijk volgen. Ik denk er nog niet over om buiten te komen zonder, en ook in huis vind ik het gewoon comfortabeler om er eentje te dragen. Nu we omwille van corona ook veel meetings via Teams hebben, zou ik het niet willen meemaken dat mijn gesprekspartner aan de andere kant zou zien dat ik mijn bh ben vergeten. (Ik herinner me immers nog goed hoe ik zelf smakelijk heb gelachen om die ene klant die tijdens de meeting opstond en in zijn voetbalbroekje bleek te zitten…). Benieuwd of een dergelijke enquête ook in Vlaanderen/België werd gedaan. Iemand iets van zien passeren?

Deze post kwam er in samenwerking met Hunkemöller

Over verwachtingen.

Zou jij zolang willen thuisblijven dan?

En toen bleef het stil. Een verbijsterde blik. Van een man die het niet begreep. Of net wel. Het is me wat, de discussie van wanneer je als vrouw weer mag gaan werken na de geboorte van je kind. Ik was er snel klaar voor. Nadat de fysieke ongemakken voorbij waren, had ik weer zin om intellectueel uitgedaagd te worden. Dat is misschien wat overdreven. Om weer met volwassenen te praten dan. Want een baby – hoe schattig en perfect de mijne ook is – zegt niets terug.

Maar dat begrijpt niet iedereen. Want een moeder moet bij haar kind blijven. Zo hoort het namelijk. Zo heeft de natuur dat voorgeschreven. Ik ben niet zo voor teveel natuur. Lees maar wat ik over bevallen vind.

Ik heb hetzelfde gesprek met veel mensen gevoerd. Zowel mannen als vrouwen. Vrouwen begrijpen het vaak niet. En soms ook wel, en dan kijken ze wat jaloers. Want ze voelden het misschien ook. Maar zijn toch gezwicht voor wat hoort. Mannen begrijpen het altijd. In het begin niet. Dan krijg je te horen: “Als je bevallen bent, zal je wel thuis willen blijven”, “Jaja dat zal wel. Tot de baby er is, dan wil je niet meer gaan werken”. En dan heb je hen. Met de simpele vraag: “Wilde/wil jij dan ook minstens drie maanden thuis blijven als je kindje is geboren?”. Dan beginnen ze te blozen. En te stotteren. Ik ben er nog geen enkele tegen gekomen. Geen enkele die zich graag maanden aan zijn pasgeborene wil wijden. Flesjes geven en kakapampers verversen, het blijft iets voor de vrouwen. En dan besef je dat we toch nog een weg af te leggen hebben. Dat feminisme misschien niet zo grotesk is als je soms wil geloven. Want die typische verwachtingen zijn er nog altijd.

Om maar te zeggen: vandaag is mijn fantastische kind twee maanden geworden. En morgen ga ik officieel weer werken. Vroeger mocht ik niet. Zo is dat in België. Ik mocht niet eerder gaan werken, dat is zowaar om mij te beschermen. Ik mocht wel langer thuis blijven. Nog weken thuis blijven. Maar dat is niet zo aan mij besteed. Ik hou van mijn kindje, maar ik hou van nog zoveel meer. En mijn kind is het gelukkigst als zijn moeder (én uiteraard ook zijn fantastische vader) ook gelukkig is. En geluk, dat is wat telt.

Dag mama

Kleine Lars is intussen een kleine week oud. Dus moesten we ermee naar de pediater. Volgens de vroedvrouw en het ziekenhuis. Waarom kon niemand me echt vertellen. Dat moest gewoon omdat dat zo is. Nochtans is hij niet ziek of heeft hij geen noemenswaardige klachten.

Maar bon. Ge weet maar nooit, dus gingen we naar de pediater. Die Lars woog, luisterde naar zijn hartje, eens met zijn beentjes bewoog en vervolgens 45 euro incasseerde. Goed verdiend volgens mij.

Ik liep er mijn eerste moedertrauma op (als we de bevalling even buiten beschouwing laten). Hoewel ik bij het maken van mijn afspraak keurig mijn naam heb vermeld, werd ik verwelkomd met “Dag mama”. Ik was wat te verbouwereerd om daar echt op te reageren. Minstens vijf keer nog sprak ze me aan met “mama”. Nochtans kon deze vrouw qua leeftijd mijn moeder zijn.

Ik ben moeder geworden van een schattig mannetje. Maar dat definieert niet mijn hele identiteit. Ik word liefst aangesproken met mijn voornaam. En als dat niet lukt, dan mag mevrouw of juffrouw eventueel ook nog wel… 😉

Bevallen is barbaars…

lars …maar ge krijgt er wel iets fantastisch voor in de plaats.

Dinsdag 14 juli 2020. Vanaf nu niet alleen maar de Franse nationale feestdag, maar ook de dag waarop ons lieve zoontje Lars verjaart.

Ik was bang op voorhand, écht bang. Zo bang dat ik hoopte op een keizersnede. De datum mochten we kiezen, de manier waarop jammer genoeg niet.

Dus toen hij wilde komen, moest ik er door. Het is dikke bullshit wat ze zeggen. Dat je alles bent vergeten zodra je je baby in je armen hebt. Ik ben er niets van vergeten. Het deed zeer. Het duurde lang. En het is 2020. Kunnen we geen kinderen baren op een makkelijkere manier? Dat minder barbaars en voorhistorisch aanvoelt? Ik vind er niks moois of romantisch aan. Maar dat kleintje in mijn armen, dat was het natuurlijk wel waard. Welkom lieve Lars.

As We Speak # 21

Het is alweer eventjes geleden dat ik hier nog was. Ik heb vaak zin gehad om iets te komen schrijven maar er was altijd wel weer iets dat er tussen kwam. Blij om terug te zijn voor nog eens een persoonlijke update én om te horen hoe het met jullie gaat.

Coronatimes

Ik hoor veel gemor en geklaag, maar ik ben die hele coronaperiode vrij vlot aan het doorkomen. Misschien omdat ik niet zonder werk ben gevallen, dat maakt het uiteraard een stuk gemakkelijk. Dan spreek ik niet over het financiële, maar wel over de dagdagelijkse dingen. Het lijkt me verschrikkelijk om tijdelijk werkloos te moeten zijn in een periode als deze. Je zit namelijk in je huis opgesloten en kan nergens naartoe. Wij kunnen op dat vlak niet klagen. Zowel mijn lief als ik zijn gewoon aan het werk kunnen blijven en ik heb zelfs het gevoel dat we nog harder hebben gewerkt dan anders. Privé en werk scheiden is in deze periode natuurlijk erg moeilijk. Onze keukentafel is mijn bureau én keukentafel. Maar die laptop blijft eigenlijk quasi permanent staan. Klagen daarover vind ik echter niet terecht. We mogen ons gelukkig prijzen (en bovendien ga ik binnen enkele weken genoeg vrije tijd hebben)

Baby op komst

Het is nu stilaan écht aftellen. Nog ongeveer twee maanden en de baby zal er zijn. Onze kleine jongen. Nu ja, klein… Ik hoorde vorige week van de gynaecoloog dat het al een serieus stukje baby is geworden en dat hij daarom wellicht iets vroeger ter wereld mag komen. (Daar zit die “zwangerschapsdiabetes” mogelijk wel voor iets tussen, maar later meer daarover) Dat vind ik meer dan goed, alleen gaan we wel moeten zorgen dat de babykamer tegen dan helemaal klaar is.

Vinted

Kleertjes zijn er intussen al wel in huis. Met dank aan Vinted. Ik erger me al maanden aan die verschrikkelijke reclame van hen op televisie, maar intussen heb ik toch ook mijn weg naar Vinted gevonden. Voor geen geld vind je daar de leukste babykleertjes en dat vind ik geweldig. Ik heb zelf nooit tweedehands kledij gedragen, maar ik vind het wat gek om een hele babyoutfit helemaal nieuw te kopen. Na een maand is hij daar telkens toch weer uitgegroeid. Uiteraard heb ik me hier en daar toch wat laten verleiden om nieuwe kleertjes te kopen. Want online shoppen is iets waar ik me de laatste weken toch ook serieus aan heb bezondigd. Maar bon, mijn tip: Vinted dus. (En stiekem niet alleen voor babykleertjes, ik heb mezelf ook een prachtig paar botjes cadeau gedaan)

De fameuze bubbels

Gelachen dat we daar al mee hebben. Wat een farce die rare regeltjes die de politiek en de Nationale Veiligheidsraad ons opleggen. Gaan werken en winkelen is allemaal geen probleem, maar je vrienden en familie zien, ho maar. Ondanks het feit dat ik het niet helemaal eens ben met alles houden we ons wel netjes aan de regels. Veiligheid boven alles, nietwaar? Ik hoop vooral dat de cafés en restaurants weer open mogen want het wordt stilaan écht wel tijd voor dat eerste terrasje van het jaar. En ik hoop ook dat er aan de ouderen wordt gedacht. Want mijn moeke wilt dringend terug naar buiten. Door de tralies met elkaar spreken is toch ook niet alles…

En hoe gaat het met jullie deze periode?

Bye bye Italy

Mijn oma – waar ik moeke tegen zeg – zegt altijd: als ge thuis niet gelukkig zijt, dan zult ge het nergens zijn. Niet dat zij het voorbeeld is van de oma die gelukkig in haar schommelstoel zit te breien. Haar agenda is namelijk drukker dan die van de meeste van ons, met lunchafspraken, bridgenamiddagen en nog zoveel meer. Maar ze heeft wel gelijk denk ik. Als je thuis niet gelukkig bent, zal je dat 500 km verder ook niet zijn. Ik hoor veel mensen klagen dat hun zomerreis in het water is gevallen. Natuurlijk is dat balen. Maar laat ons tegen dan hopelijk vooral blij zijn dat we er door zijn gekomen en dat we weer van de kleinere dingen des levens kunnen genieten. Een heerlijk glaasje op een plaatselijk terrasje bijvoorbeeld. En laat ons dat jaarlijkse vakantiebudget dit jaar gebruiken om onze lokale handelaars en ondernemers te steunen. Want ze gaan het verdomd hard nodig hebben. Italië, Mexico en Lanzarote kunnen nog wel eventjes wachten.

Ik heb gemakkelijk praten kunnen jullie natuurlijk denken. Deze zomer moet ik bevallen, dus een vakantie was sowieso niet evident. (Al gingen we er wel een weekje op uit trekken) Mijn vakantie ís echter al in het water gevallen. Twee weken geleden zou ik immers voor een goede week in Italië hebben gezeten. Op bezoek bij familie en vervolgens enkele dagen in Bergamo of Milaan. Italië is echter al langer een duidelijke no-go. Dus ook wij hebben met pijn in het hart onze reisplannen opgeborgen.

Nog eventjes doorbijten allemaal en dan kunnen we weer – stap voor stap – ons oude leven opnemen. Met die vakantie zit ik intussen niet zo in. Wel met de dreiging van de mondmaskers. Terwijl ik dit schrijf zit ik immers in het ziekenhuis voor een suikertest. Met verplicht een mondmasker op. Dat zit ongelofelijk vervelend en het is veel te warm. Bovendien werd toch altijd gezegd dat het enkel nuttig is als je zelf ziek bent om anderen niet ziek te maken? Ik hoop zo dat het geen algemene verplichting wordt. Want dan wordt het de hele zomer rosé drinken met een rietje… 🙂

Heb jij vakantieplannen moeten uitstellen?

(meer…)

Training Day

Ik ben intussen stilaan de tel kwijt geraakt, maar ik vermoed dat we stilaan week 4 van de quarantaine ingaan, niet? Hoe gaat het intussen met jullie?

Hier loopt het allemaal wel goed. Stilaan kom ik er wel in, in deze nieuwe manier van leven en werken. Af en toe komt de opstandigheid wel eens boven. Zoals gisteren. Na een hele week niet buiten komen, had ik ongelofelijk veel zin in een frietje. Zo gezegd, zo gedaan. We trokken samen naar de frituur. Maar daar… mocht ik niet binnen! Hoewel ik de maatregelen en het nut ervan heel goed begrijp, was dat er toch eventjes teveel aan. Niet dat het op zich veel uitmaakt, maar ik wilde verdomme ook even de geur van vette frieten opsnuiven. De frieten hebben mij daardoor toch even wat minder gesmaakt en ik tel de dagen af dat ik weer naar onze vertrouwde friturist mag om een lekkerder bakje friet te halen.

Mijn job speelt zich voor een groot stuk in de auto af. Veel verplaatsingen, vaak ook file. Corona zorgt ervoor dat ik dagelijks van thuis uit werk, wat een serieuze impact heeft op het aantal beschikbare uren per dag. Ook ’s avonds is er veel meer vrije tijd. En aangezien het nog geen weer is om tot middernacht buiten te zitten – en ik die fles rosé sowieso nog even moet laten staan – is er weer tijd om nieuwe series te ontdekken.

De laatst nieuwe serie die we hier volgen is Training Day, tegenwoordig elke donderdag te zien op ZES. Gebaseerd op de gelijknamige film blijkbaar, waar de roekeloze superflik de baan op moet met een groentje. Ik heb nog altijd geen Netflix, maar deze serie kunnen we toch een klein beetje bingewatchen, aangezien ZES elke donderdag meerdere afleveringen tegelijk op ons los laat. De intellectuele meerwaardezoeker zal er niet meteen mee aan zijn trekken komen, maar Training Day staat wel garant voor een avondje televisie kijken zonder al teveel nadenken.

Hoe gaat het met jou? En waar kijk jij zoal naar?